Un cabeceiro na Torre (Condes)

Na procura dunhas pedras, achegámonos ata A Torre ( S. Martiño de Condes) e a casualidade, levounos a dar cun cabeceiro que non responde ás normas arquetípicas deste tipo de construcións adxectivas ( non queremos con isto  dicir que sexa peza única, pero si ben escaso, cando menos na actualidade).

Apoiado nunhas padias, a súa estrutura rectangular , ben estreita, está formada por pólas entrelazadas--corras-- e que, debido ao paso dos anos, está axudada por algún arame enferruxado. A cuberta vexetal está reforzada por plástico agrícola tan abondoso no noso agro. Unha pequena porta dá acceso ao interior. Na actualidade parece que o tempo vaino vencendo e vaino tirando cara á dereita sen disimulo ningún.

Aínda está en uso. Felipe Rebolo, o noso informante e tío da propietaria, indicounos "que aínda onte sacaron o maíz".

Este tipo de construcións con data de caducidade, é unha mágoa que se perdan, e cando menos, pretendemos, no camiño iniciado por A Ulloa en fotos, deixar constancia virtual do que foi, e polo que comentamos aínda é, elemento complementario dunha forma de vida.

Seguir lendo...

Fantasías friolenses

No concello de Friol atopamos fabulosos exemplos de hórreos. Case todos son construcións mixtas, nas que se combina a pedra e a madeira. Algúns teñen uns acabados de cantaría que demostran unha sensibilidade estética digna de apreciar, ben por destacar entre os veciños como donos de casa forte e exhibir un hórreo como elemento máis de distinción, ou ben por puro hedonismo. Outros seguen a pauta máis repetida no contorno por iso de non dar a nota, e outros, sinxelamente, optan por dar a nota. Exemplo disto é o hórreo que mostramos, da parroquia de Trasmonte, no que a fantasía e o capricho veñen dados polos remates ornamentais. Polo xeral, estes remates facíanse nunha cruz, se ben hai miles de variantes que dan pé á libre imaxinación. No caso do presente hórreo, o dó de peito vén dado por eses dous galos que coroan a construción, e que nos pareceu unha imaxe ben curiosa de como os seus donos se tomaron a molestia en buscar dúas figuras iguais, de proporcións harmónicas, afrontadas, e case diríamos que en actitude de vixía, coidando de que ninguén se atreva a espoliar o que aquí gardamos, pois do contrario cantamos.

Probablemente estén substituíndo ós primitivos remates que por algún motivo se perderon. En todo caso, a molestia que os donos se tomaron en solucionar esta perda, é digna de reflexión e esperta unha curiosidade: onde os adquiriron?, foi premeditado?, foi casualidade?.
Certas fontes denominan a estes remates "turulecos", e realmente, este galos fan honor a tal denominación. A nós parécenos unha imaxe chea de ironía, e un exemplo de como, cada época, cada xeración e cada familia, revitaliza e reinterpreta o pasado ó seu gusto....
....mágoa do pasamáns metálico.

Seguir lendo...